Μετά το 1974, οι Τουρκοκύπριοι έπρεπε να φροντίσουν τους εκτοπισμένους (μερικοί από τους οποίους είχαν εκτοπιστεί ήδη από το 1963), να δημιουργήσουν ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον στο βορρά και γενικά να διαχειριστούν τις ακίνητες περιουσίες που άφησαν οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι του βορρά όταν έφυγαν για το νότο. Εκτός από τα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν από το 1974, οι Τουρκοκύπριοι έχουν θέσει σε εφαρμογή ένα ολόκληρο σύστημα περίπλοκων νομικών μέτρων. Αυτά αντανακλούν εκτός από τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών και τις πολιτικές και στρατηγικές ανησυχίες των Τουρκοκύπριων που συνδέονται με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση με τους Ελληνοκύπριους. Έτσι, περιπλέχτηκε η φύση των μέτρων και δημιουργήθηκε ένα ιδιοκτησιακό καθεστώς στο βορρά, που είναι σε ορισμένα σημεία ασυμβίβαστο με το νότο και προβληματικό σε σχέση με το διεθνές δίκαιο.
Είναι σαφές, ότι σε οποιαδήποτε διαδικασία συμφιλίωσης ή/και εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ των δύο κοινοτήτων, το περιουσιακό ζήτημα θα αποδειχθεί ο πιο απαιτητικός τομέας. Η ασυμβατότητα των μερών, στα δύο τμήματα του νησιού, προσθέτει σε αυτή την πρόκληση. Είναι κατά συνέπεια, ζωτικής σημασίας η κατανόηση της φύσης των περιουσιακών καθεστώτων, σε οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης της πολυπλοκότητας του κυπριακού προβλήματος. Η παρούσα έκθεση παρέχει μια συνοπτική παρουσίαση των τουρκοκυπριακών νομικών ρυθμίσεων που αφορούν τους εκτοπισμένους και την ακίνητη περιουσία τους, με ιδιαίτερη έμφαση τις περιπτώσεις που κίνητρό τους είναι οι συγκρούσεις και διαμορφώθηκαν από ανησυχίες ή/και πολιτικούς στόχους.
